2017 ligt alweer geruime tijd achter ons.
Ik zou niet eens meer weten wat ik met Oud & Nieuw heb gedaan. #burp

Tijd dus om de grote V waar te maken. De Voornemens.
Niet zomaar Voornemens. Goede Voornemens.

Meer sporten, vrienden vaker bezoeken, een taal leren, de kat eens eten geven, beginnen met roken.

Persoonlijk ben ik niet zo van de goede voornemens.
De druk wordt dan te hoog, het wordt té gemaakt en de kans is groot dat je er na een maand weer mee stopt.
Iets natuurlijk doen, zonder er te veel bij stil te staan. Dat zou mooi zijn.
Als ik eens op een rustig moment op de bank zit, of langs het strand loop, of met mijn fiets niet in een tramrails wil komen denk ik wel eens aan de momenten waarop een dag geslaagd is.
Wanneer ik dus een vorm van een ‘goed voornemen’ heb weten in te lossen.

Vaak hangt dat samen met lachen.
Dat mensen mij aan het lachen hebben gemaakt, of andersom.
Als dat is gelukt; dan is de dag geslaagd.
En volgens mij gaat het al ruim 34 jaar goed.

De balans in geven/nemen is perfect.

Een beetje lachen is net als sporten.
Je hebt ze in allerlei vormen, het warmlopen is het kleine ‘ghehe’ lachje, de dumbells van 12 kilo zijn de al wat serieuzere lach, het bankdrukken is gelijk aan de bulderlach en elke maand dat bedrag aftikken voor de sportschool is de meest harde lach die je je kunt voorstellen. De lach die zorgt voor tranen in je ogen. Althans, bij mij.

Mensen, bedrijven, artiesten, buren, krantenbezorgers, bobsleeërs die de lach hoog hebben zitten doen het áltijd goed bij mij. Dus toen Cheaque vroeg of ik wat wilde tikken deed ik dat maar wat graag. Ik lach namelijk elke ochtend om de Møkkel-mok als ik een keukenkast opentrek. Uiteraard kwam de blog met vertraging, want volgens mij was het idee dat ik tijdens de lente van 2017 mijn blog af zou moeten hebben.

Ik heb Nick toen vaak laten weten dat ik het niet redde, omdat ik in de sportschool stond.
En dat vond hij weer lachen.

Succes met de goede voornemens!